Reviews by statler

Eindelijk een reeks die er in slaagt om de gemiddelde braakfrequentie in een doordeweekse australisch ziekenhuis realistisch weer te geven!

When the father of a friend of mine was asked what was so great about Xena, the Warrior Princess, he answered: 'She can launch daggers with her breasts'

Need i say more?

Waarom? Daarom! (translation: why? Because!)

Adam Sandler mag dan wel aandraven in een hele trits lullige hollywoodproducties (the wedding singer even buiten beschouwing gelaten) maar de man kan je wel aan het lachen brengen. De liedjes op 'there all going to laugh at you' zijn door de band goed maar het zijn vooral de 'spoken word' stukjes die je moet gehoord hebben. Hoewel het op papier (of op een scherm) niet veel voorstelt is uit de mond van Adam Sandler ronduit hilarisch:

"And now the severe beating of a high school science
teacher."

[Lecturing]

"Zinc is by far the best element."
"I also like plutonium."
"It's just fun to say."
"Plutonium."

[Sound of someone walking towards him]

"How's your plutonium?"
"Good, thank you."
"Excuse me!"
"Hello! The office is closed. So, if you wouldn't mind,.. Sir,
what are you doing?"
"Hey! Get off of me!"

[Beating sounds]

"You're breaking the beakers!"

[Beating sounds]

"Those are my best goggles!"

[Beating sounds]

Dertien in een dozijn. Na de verdiende doorbraak van groepen zoals The Rapture en Block Party lijkt alles wat maar enigzins herinnert aan het donkere begin van de jaren tachtig te verkopen als zoete broodjes.
Het Britse viertal !Forward Russia! (het eerste ik-me-vestjeuitroepteken moet op zijn kop staan) bracht begin dit jaar met 'Twelve' een stevige single uit.
Toen ik per ongeluk over het nummer struikelde op een sampler van [Link removed - login to see] was ik onmiddelijk verkocht. Hoekige gitaren, gebalde lyrics en een sneltreinvaart. Ook wanneer de eightieshype voorbij waait zullen we nog veel van deze jongens horen.

Jimmy Cobb was vaak terug te vinden in de schaduw van de andere grote post bop drummers zoals Blakey, Haynes en Roach. Maar hij verkeerde nooit in slecht gezelschap, integendeel. Hij zat op menig toernee achter de drums bij Sarah Vaughn en speelde ook vijftal jaren bij Miles Davis met wie hij ‘Kind of Blue’ opnam.

Hoewel hij ondertussen de zeventig gepasseerd is, blijft jimmy Cobb opnemen. Vorig jaar bracht hij samen met jimmy cobb’s mob, de fijn getitelde cd, cobb’s groove uit. De mob bestaat uit een allegaartje van jazztalenten. Enkele jonge snaken zoals een Peter Bernstein en John Webber aan wie Jimmy zelf ooit nog muziekles gaf. Maar ook door de wol geverfde jazzmen zoals pianist Richard Wyands die vaste waarde in de band van Ella Fitzgerald en tot eind jaren zeventig vaste pianist bij Kenny Burrell.

Voor de opnames van Cobb’s groove werd beroep gedaan op saxofonist Eric Alexander. Deze jonge koperblazer maakt al enkele jaren de New Yorkse jazzclubs onveilig. Waar hij in het begin van zijn carrierre wat teveel zijn best deed om de idolen uit het boptijdperk te imiteren, klinkt hij op deze plaat minder opschepperig maar des te overtuigender.
Samen maken ze er een waardevolle plaat van. Hedendaagse straight-ahead jazz die leuk swingt. De titel was toch nog niet zo slecht gekozen.

In 1924 zag Jacques Pelzer het levenslicht in Luik. Een twintigtal jaren later vormt hij met de Belgische band de Bob Shots de speerpunt van de Parijse jazzscene. Samen met Bobby Jaspar en Sadi was hij één van de eerste Belgische muzikanten die speelde met een onmiskenbare bebopfrasering. Jacques speelde vaak in Amerika met Chet Baker en pikte vlot in op nieuwe muzikale stromingen. Vooraleer men in België wist dat Amerika er meerdere kusten op nahield, speelde Jacques al West Coast Cool Jazz. Hij was er ook bij toen de frisse wind van de free jazz doorheen Chicago blies. En éénmaal de fusion en jazzrock zijn opwachting maakte was zijn oudste dochter Micheline al een volleer drummer. Vader en dochter richte een groep op, het werd een heuse family affair. Dochter op de drums, schoonzoon Michel Graillier aan de percussie, neefje steve houben op fluit en diens studiemakker Janot Buchem aan de bas. Compositie, zang en piano werd overgelaten aan de amerikaan Ron Wilson. De funky composities vormen een ideale basis voor zijn warme stem die doet denken wel eens doet denken aan één van de vrouwelijke souldiva’s.

Mid jaren zeventig werd een optreden dat opgenomen dat ze gaven in de Luikse club Jazzland. Het resultaat werd door een obscuur label op vinyl geperst. De boom van de acid jazz en nu jazz op het einde van de vorige eeuw maakte de opnames van Open Sky Unit zeer verzamelbaar. Het Whatmusic label speelde hier handig op in en bracht het optreden opnieuw uit op vinyl en CD. De sessies zijn misschien niet helemaal perfect. Maar het geeft je wel een idee hoe nieuwe jazz klonk in het België van 1974.

Het succes van de re-issue van deze opnames is ook in grote mate te danken aan de compilatie jazz business two die counterpoint op de markt bracht. Hierop staat immers het nummer Sunshine Star van Open Sky Unit. Sindsdien is dit nummer niet meer weg te krijgen uit de platenbak van menig JazzDJ.

In 1999 begonnen ze er aan als trio, ze hadden samen net Mardi Grass achter de rug. Charlie Hunter op achtsnarige gitaar, Stanton Moore achter de drums en Skerik op de saxofoon. Snel besloten ze dat hun vriend Mike Dillon zijn talenten als percussionist niet ten volle benutte. Het kostte hun wel wat moeite, maar ze sloegen er wonderwel in Mike, die zich toenertijd verdiepte in de vertaling van oud aramese teksten, te overtuigen om Garage à Trois te vervoegen.
Samen trokken ze naar de planeet Jambandia op zoek naar eindeloos groovy jazzfunk. En die vonden ze ook. In 1999 kwamen ze met de EP Mysteryfunk op de proppen. Drie tracks die ze tussen andere opnames door in één take op plaat perstten. Na enkele stomende tournees nam het viertal even de tijd om een LP op te nemen. Het resultaat kan je bij de platenboer vinden onder de naam Emphasizer. Verwacht je niet aan kant-en-klare FM funk. Maar op zoek naar de groove ben je bij hen wel aan het juiste adres.

Toen hij nog op de schoolbanken zat, speelde Bill Frissell clarinet in het schoolorkest. Maar snel veroverde de popmuziek die hij op de radio hoorde zijn hart. En als echte rocker kies je dan uiteraard voor de gitaar. De Chicagoblues van Paul Butterfield en B.B. King, dat was zijn ding. Ondanks zijn jazzachtergrond zou hij op meer dan één manier betrokken blijven op de hedendaagse Amerikaanse popmuziek. Na zijn studies aan het Berklee College of Music in Boston hing hij rond in Europa, meer bepaald in België. Het mag je niet verbazen, na een jaartje had hij het hier wel gezien en trok naar New York. En toen heel het Grungegebeuren zijn lelijke kop opstak, verkaste Bill zichzelf naar Seattle waar hij nog steeds woont en werkt.

In zijn zoektocht naar de roots van de hedendaagse amerikaanse muziek reisde hij de hele wereld om. Zo kwam hij de Braziliaanse zanger Vinicius Cantuaria tegen, en de Macedonische Bouzoukispeler Christos, de Malinese drummer Sidiki Camara, Greg Leisz en zijn pedal steel en slide guitaren en ook de piepjonge violiste jenny scheinman. Met dit intercontinentaal zootje ongeregeld, volledig opgetrokken uit percussie en snaren trok hij naar de opnamestudio. Het resultaat is een sterk staaltje wereldmuziek. Toegegeven, het is een lelijk woord, wereldmuziek, dat maar al te vaak gebruikt wordt als pakweg een tiental stijve blanke harken aan het trommelen slaan op olievaten, plastic buizen of elkaar.
Maar Bill Frissel slaagt er wonderwel in de americana roots country over de blues heen te verbinden met Malinese melodieën. De songs blijven boeien en melodiën passeren nooit een tweede maal op dezelfde plaats. Als dit dan wereldmuziek moet heten, verklaar ik mezelf fan.

We mogen Dexter Gordon gerust beschouwen als een groot jazzmuzikant. Met zijn meter vijfennegentig torende hij boven zijn collega’s uit. De tenorsax leek in zijn handen een speelgoedtoeter. Een speelgoedtoeter die weliswaar wonderbaarlijke klanken de lucht inblies. Hij begon in jaren veertig bij Lionel Hampton maar ging snel zijn eigen weg. Op die weg kwam hij Louis Armstrong tegen maar ook heel wat jonge vlegels die hem in contact brachten met de prille bebop. Begin jaren vijftig speelde hij zowel aan de east als de west coast.
Zo ontweek hij handig de kunstmatige barriere die Bop in die tijd verdeelde. Met verdovende middelen sprong hij iets minder handig om. Het duurde tot een goed stuk in de jaren zestig vooraleer hij de deur van de ontwenningskliniek achter zich kon dichtslaan. Zijn saxspel had er niet onder geleden, het was zelfs beter als voorheen. Hij toerde druk rond in de VS en kwam vaak langs in Europa.

Uiteindelijk hield hij er in Stockholm zelfs een vaste stek op na. In de verenigde staten bleef de erkenning niet uit en Dexter ontving heel wat prestigieuze prijzen. Maar ook een tweede huwelijk liep vast in de fjorden. Ditmaal greep hij dan maar naar de fles. Kort daarop liep de cineast Bertrand Tavernier hem tegen het lijf. Hij zocht geschikte acteurs voor zijn film ‘round midnight’. Betrand twijfelde geen minuut. Dexter was geknipt voor de rol van een aan lagerwal geraakte jazzmuzikant. Met deze film trok Dexter zich op uit het moeras dat zijn privéleven was geworden en hield er overigens een oscarnominatie aan over.

Als één van de aanvoerders van de hard bop kon hij wild tekeer gaan in aggressieve duetten en duels. Maar als het op ballads aankomt, speelde hij vaak nog hardvochtiger maar ook zachter. De meerwaarde die hij aan zijn melodieën schonk, vond hij in zijn eigen ervaringen.

Na zijn studies drama en literatuur in Philadelphia trok Archie Shepp naar New York, op zoek naar werk als acteur. In die tijd was er in de theaters weinig vraag naar zwarte acteurs.
Eind jaren vijftig kwam je als zwarte amrikaan in de amusementsindustrie enkel aan de bak als muzikant. Archie had sinds zijn jeugdjaren de finesses van het beter banjowerk onder de knie. En tijdens zijn studies had hij zich ook laten onderrichten in het gebruik van coolere instrumenten zoals piano en saxofoon.
Hij speelde eerst in verschillende nuyoricaanse latin ensembles en kwam vervolgens in de band van Cecil Taylor terecht. Zijn queeste naar nieuwe muzikale uitdrukkingsvormen kwam nu pas goed op gang. Een vruchtbare kruisbestuiving met John Coltrane was onvermijdbaar en zorgde ook nog eens voor een eigen platencontract bij Impulse. Archie Shepp werd de woordvoerder van de free jazz. Een collectieve innovatie die de onbegrensde mogelijkheden van de zwarte muziek koppelde aan een nieuw sociaal bewustzijn.
Tegen het begin van de jaren zeventig werd de fakkel overgenomen door soulartiesten zoals James Brown en Curtis Mayfield. Terwijl de avantgarde jazz zich verloor in technicaliteit, gaven deze heren een nieuw geluid maar ook een stem aan de maatschappelijke ongelijkheid. Toen Archie hen hoorde wist hij wat hem te doen stond. Naar aanleiding van een zwarte gevangenopstand bracht hij ‘Attica Blues’ uit. Met deze plaat werd souljazz een feit.